Helende handen

“Blaast u eens even op de rug van uw hand”, gebood de arts. “Juist ja, een Hernia Inguinalis”, aldus zijn constatering. “Nou ja”, antwoordde ik, “zelf was ik al bang dat het misschien een liesbreuk zou zijn”. “Dat bedoelde ik hier nu net mee te zeggen, het is namelijk de wetenschappelijke naam voor uw symptomen. Met mijn broek al op de schoenen, zakte ook mijn moed er nu in. “Mijn advies is om tijdens een kijkoperatie onder volledig narcose een matje te plaatsen”, zo luidde in het kort zijn advies. “Om voldoende ruimte te creëren blazen we eerst lucht in de buikholte”, zo legde de chirurg uit. “O”, zei ik aanvankelijk wat verbaasd. “Ach ja, waarom ook niet, het ventiel zit er toch al !” Dus ging ik na een prostaat behandeling, 10 maanden later opnieuw een traject van voorbereidingen in. Je kent de procedures inmiddels, maar feitelijk ben je overgeleverd aan een situatie die je niet zelf in de hand hebt. Dan ben ik toch wel heel erg blij met de hand van Jezus waarvan ik weet dat Hij mij met Zijn kracht omvat. Het is een hele geruststelling verzekerd te zijn van Zijn nabijheid. Dat oude ondergeschoven lied 523 van Johan de Heer, “Veilig in Jezus armen, veilig aan Jezus hart, daar in Zijn teer erbarmen, daar rust mijn ziel van smart”. Technisch gezien, werd de rust toegediend door de narcotiseur via het reeds geplaatste infuus. Maar het verzoenend sterven van Jezus blijft toch het waardevolste rustpunt van ons hart, zoals dat in een ander vergeten oud lied vol geloofsovertuiging wordt bezongen. Toen ik een paar uur later ontwaakte in een grote zaal met twee rijen bedden met lotgenoten, voelde ik nog steeds die rust waarmee ik die morgen de operatie kamer was ingegaan. Een vriendelijke verpleegkundige vroeg hoe ik mij voelde.” Bent u niet misselijk of heeft u ergens pijn? Wilt u een lekker peren ijsje?” Toen zij het laken weg sloeg en haar blik, naar mijn idee, met welgevallen richtte op mijn afgetrainde Heineken figuur, bleek al snel dat haar belangstelling slechts uitging naar de pleisters die op de minuscule openingen in de buikwand waren geplakt. Het is toch verwonderlijk dat men daar met camera, verlichting en een gereedschap set een nieuwe stoffering tegen de buikwand aanbrengt. “Ik zal het verband wel even
vervangen, want de wond is een beetje vochtig. Wilt u zo meteen ook wat eten? Dan zal ik er voor zorgen dat het zo bij u wordt gebracht”. Het brood was lang niet zoals ik thuis gewend ben, maar als je al zo lang nuchter ben geweest zou je zelfs voor bruine bonen willen bidden. Na een paar dagen kleurde mijn onderlichaam in een bonte schakering van bloed uitstortingen. In al die kleuren van de regenboog herkende ik toch ook weer Gods hand. Ik zie het als een teken van zijn trouw, op de manier zoals Hij dat voor het eerst aan Noach heeft betoond. God stelt nooit teleur!
 
Broeder Johan